Η τρομοκρατία της συγκίνησης
Και μόνο οι χαρακτηρισμοί,απαξιωτικοί ως επί το πλείστον,που επιδαψιλεύουμε για τις περιπτώσεις συναισθηματικών φορτίσεων είναι ενδεικτικοί της απαρέσκειας που εκφράζεται για οτιδήποτε αποκλίνει από τις επιταγές της λογικής.Εμείς βέβαια,επιθυμώντας να λογιζόμαστε υπέρμαχοι αυτής,δεν διστάζουμε να στηλιτεύουμε την όποια αποστασιοποίηση από την έλλογη σκέψη,να περιφρονούμε τη συγκίνηση,να υποβαθμίζουμε τη σημασία της στη διαμόρφωση του θυμικού μας,θεωρώντας την σαν το σύντομο πέρασμα μιας άνοιξης από ένα περιφραγμένο χωράφι.
Καμιά χρήση συναισθημάτων και συνθημάτων δεν μεσιτεύει για ρεαλιστικές λύσεις και αντικειμενικές θεωρήσεις,ιδιαιτέρως δε όταν καταφεύγει σε αφορισμούς ή κανακεύει δογματισμούς και στερεότυπα.
Σε μια βιοτή όμως,όπου συνωθούνται το αιώνιο με το καθημερινό,το ιδιωτικό με το δημόσιο,το "υψηλό" με το ενορμητικό,όπου το καθετί μοιάζει αμφιλεγόμενο και οι λέξεις στρατεύονται κάθε φορά για να πείσουν,δείχνοντας να αγνοούν τον στίχο:"Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω",εύκολα κάποιος χάνει τον προσανατολισμό του και οδηγείται σε μονοπάτια παθητικότητας τα οποία επιθυμεί να αποφύγει:Ίσως επειδή παρουσιάζεται λιγότερο επίπονη από μια αντίληψη που θέτει πραγματιστικούς όρους,η συγκίνηση εκφυλίζεται ως μια παραλυτική κατάσταση,καθώς αναιρείται η "κίνηση" που με ενοχλητικό τρόπο μαρτυρεί η ετυμολογία της.
Καλούμαστε επομένως να ξεγλιστράμε από τις συμπληγάδες ανέξοδων συναισθηματισμών,να οπισθογραφούμε τις προαναφερθείσες επιταγές της λογικής,να αποφεύγουμε τις ιδεαλιστικές παγίδες που πιθανόν τοποθετεί στο διάβα μας η έντονη επίδραση της λογοτεχνίας.
Όταν λοιπόν προσφάτως συνάντησα μια παλιά γνωστή μου,την Κ,πάντα άσχημη και διαρκώς άχρωμη,την Κ,που με τη γενναιοδωρία της ενσαρκώνει εκείνο το τραγούδι:"Κάποτε είχε μια καρδιά.Την καθάρισε λοιπόν,την ξερίζωσε,την έπλυνε και σε καδράκι σού τη χάρισε.Ούτε καν στον τοίχο δεν την κρέμασες",δεν θέλησα να της μιλήσω.
Τη χαιρέτισα από μακριά,δίχως μια λέξη,ούτε καν ένα νεύμα,μόνο με μια μικρή,ανεπαίσθητη διακύμανση της λύπης μου.
posted by still ill @ 4:24 PM
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home